از تعجب های جدید

یکی از مشاهدات جدیدم در ایران امسال، گاهی جوری مشغولم می کرد که  یادم می رفت دقیقا برای چه کاری توی خیابان آمده ام. هی زل زل نگاه می کردم. من دوست دارم این پدیده را با براندون نیویورکی هم که تازگی ها دارد مشاهدات از ایران را منفجر می کند مطرح کنم. می دیدم که خیلی از خانمهای ایرانی، دو تا گوش خودشان را از زیر مقنعه یا روسری بیرون می گذاشتند. یعنی مویشان حتی گاهی دیده نمی شد اما دو تا گوش بیرون بود. خیلی فکر کردم و به نظرم شاعرانه اش می شد پشت گوش انداختن حجاب لابد. غیرشاعرانه اش البته دغدغه من بود که خب این الان دقیقا چیست؟ سر پوشیده و دو تا گوش بیرون؟ بعد این را با صدای بلند هی تکرار کردم. بهترین پاسخ و جوایز نفیسش به مادرم تعلق گرفت: "مادر جان، اگر به آدم بگویند هی اینجا را بپوشان، آنجا را بپوشان، آدم به مابقی امکاناتش نگاه میکند. یک دختری اگر نتواند هر جاییش را که دلش می خواهد بیاورد بیرون، گوشش را که از مجموعه ممنوعه مستثنی است؛ می آورد بیرون خب؟" بله. منطقی بود.  اینگونه بود که به تعجب خویش پایان داده و قانع شدم و به مابقی ماست خوردن معطوف گشتم