نه نه ...قاصدک نبود. کلمه بود که باید دست می داشت ز آن در وطن خویش غریب

با کلمات می زیستم. معاشقه می کردم. قهر می کردم.می خوابیدم. در خوابم  بیدار میشدم و زندگی آغاز شده بود. از خواب که بر میخواستم اما  باز کلمه بود به جای زندگی . در کنار و درون کلمات می زیستم و می دانستم که زندگی آن بیرون در جریان است و سهم  من از آن همه این نیست.می گفتم و می شنیدم. می خواندم و سکوت میکردم. کلمه کلمه کلمه. و منتظر می ماندم که زندگی اتفاق بیفتد.

که خسته و فرسوده شدم و چه به جا سرانجام. چه بهتر که آنقدر فرسودند مرا که عنان گسیختم و روکش کلمات را برداشتم از روی هر آنچه مانده بود. که همان بود که زندگی. دست برداشتم از حرف زدنش و انتظارش. بعد چه راحت خود زندگی آمد و نشست بیرون. بیرون من. محیط من. مثل کودک ناآشنایی که وقتی دیگر نگاهش نمی کنی , امن و آسوده می شود و میاید کنار پایت روی زمین من نشیند و حتا اجازه می دهد ببوسیش.

زندگی همان بود که باید امتحان می شد. بد می شد و خوب می شد. بیمار می شد و درمان می شد. هر چه می شد جز آنکه به انتظارش روز می شمردی.

زندگی نکرده بودم. چند سال است که به جای کلمه بافتن, زندگی میکنم. 

دوستش دارم.