نتوانست کشید

یک روزهایی؛ مسلّما یک روزهای خیلی تیره ای، مادرم مادربزرگم را که نه ... سایه مادربزرگم را خوراک میدهد و می شوید و خشک می کند ... کارهایی که هر موجود زنده ای که سایه و نبات نیست از پسشان بر می آید. مادربزرگم را که نیمی سایه و نیمی نبات ؛ مادربزرگم را گاهی توی خواب می بینم که گریه می کند . که کوچک تر می شود ... و می میرد .... بیرون خواب من، مادرم برایش مادری می کند و بعد دستهایش را میشوید و جلوی دهان خودش را می گیرد و می رود توی حیاط پشتی و زار می زند بی صدای بی صدا ... هر بار دیگر که پدرش را هم می شوید زار می زند ... و هر بار که مادرش را می شوید زار می زند

من یک روزی به خودم آمدم و دیدم که واقعا تصویری از خدا ندارم ... متاسفم برای جفتمان ... روزگاری انسان معتقد و مومن بودم .خیلی سالهای پیش بود. سالهای معصومیت ... فکر می کردم یکی هست و دریافته که من هستم ... گذشت و جوری گذشت که تصویری دیگر وجود ندارد آن بیرون و این درون منی که فکر می کنم ما آدمها به شدت تنهاییم ... شاید به خاطر جبر و ترس تنهایی است که عاشق می شویم. که پذیرا می شویم . که قبول می کنیم .که ازدواج می کنیم . که بچه دار می شویم ...شاید دایم می خواهیم یک کسی یک جایی باشد برای ما ... یک کسی که در هر شکل؛ هر شکلی از عشق و پیوند و زایش، از ما جدا می شود به هر حال و به هر سرنوشت

مادرم برای مادرش مادری می کند و می گرید ... من در هیچ کجای این دنیا معبدی نمی بینم که شکایت این تصویر را و غمگینانه بودنش و تلخ بودنش را ببرم آنجا و گریه اش کنم و جواب بگیرم ... چنین تصویری یعنی که عدل چندانی به آن صورتی که به ما یاد داده بودند وجود نداشت. چنین تصویری یعنی قرار نیست کسی آن بیرون و آن بالا دایم مراقب حال و دل و چشمهای ما باشد... چنین تصویری یعنی آن "بار" برای همه سنگین بود ... ولی ما انسان به دنیا آمدیم و از سنگینی اش گریستیم با اولین نفس