که سلطانی عالم را طفیل عشق می‌بینم *

همیشه می گفت "دو روز زندگی که هیچ چیز نداره جز عشق می ارزه به بیست سال زندگی که همه چیز داره جز عشق " .... بعد هم چشمهاش دو دو می زد ... من فکر می کنم چشمهایی که صاحبشون داره یک چیزی رو از ته دلش با یک درد محو ولی عمیق میگه ، دو دو میزنن ... . ببین من می خوام فکر کنم که هر آدمی حق داره که بخواد تکامل رو تجربه کنه در حدی که موجود و میسر باشه. اونی که میخواد مادر باشه لابد به تکامل در حلقه زندگیش فکر می کنه. اونی که میخواد درس بخونه لابد به کامل شدن مدارک تحصیلیش فکر می کنه. حتی سفر رفتن نگاه یک آدم رو به آدم ها و خاک ها و آسمون ها کامل می کنه . و به نظرم که تکامل رنج داره ... .رنج، آدم رو می بره به یک پله ای که تا حالا روش نایستاده بود . می بره یک طبقه جدیدی . که لزومن خوب نیست ولی کامل تره چون اضافه شده به پله های زندگی آدم . قانون های بی چون و چرا و مزخرف دنیاست ... می دونی؟
همیشه می گفت " دو روز زندگی که هیچ چیز نداره جز عشق می ارزه به بیست سال زندگی که همه چیز داره جز عشق "... چشمهاش راست می گفتن ... راست می گفت . به نظرم میاد که اون چیزی که اسمش رو گذاشتیم دوست داشتن و به ازای هر کدوم از ما شکل و عمق و معنی منحصر به فردی داره و در هیچ دو نفری شبیه نیست، چرخه دل آدم رو کامل می کنه . پس رنج داره . و تهش لذت داره. و قراری هم نیست که تا آخر عمرمون طول بکشه. اصلا اتفاق افتادنش بخت بلند میخواد و ز کرامات جهان ما را بس... شانس میخواد یک روز بیدار بشی از خواب . ببینی بارون تموم شده . آفتاب از خجالت ابر در اومده . روشنه همه جا . و تو جایی داری که می تونی بدون اینکه خودتو جمع کنی و مواظب باشی و احتیاط کنی ، دوست داشته بشی . ببینی جایی هست که می تونی با خیال راحت دوست داشته باشی: آدم /مکان / شرایط ... . شانس میخواد. اونقدری شانس میخواد که اگه پیدا بشه، باید یادت نره که دم را غنیمت است . چون حتی اگه لزوم داشته باشه که تا آخر دنیات طول بکشه ، تضمین نداره . حواس جمع می خواد ...حواس جمع

حافظ*