و خیلی اتفاقی فهمیدم که دوباره روزهای جشنواره تئاتر و فیلم است . و من گرانی ارزاق و دلمردگی خیابانها و اخبار ملال و روزنامه های فحاش و امروز خاکستری کشورم را گذاشتم یک طرف، و از سوی دیگرش فقط سفر کردم به روزهای خودم وقت جشنواره فجر و برف ریز ریز توی بادی که بی رحم نبود و صورت سرخ و شادم که توی صفهای طویل همچنان به لبخند و رویا و عشق می درخشید و لابد به خاطر بسیار جوانی یا بسیار تازگی یا بسیار نادانی،زندگی هنوز ارزش خواب دیدن و رویا داشتن و خاطره ساختن داشت...همه چیز به توی خود آدم بستگی دارد به نظرم .... هر چند صف جشنواره تنها یک صف جشنواره نبود
...
No comments:
Post a Comment