بادمجان کبابی می کنم روی گاز صفحه دیجیتال و یکهو بوی حیاط خلوت خانه مادربزرگ می پیچد زیر هواکش نقره ای.  بوی وقتی که روی چراغ  فیتیله ای بادمجان کباب می کرد با دامن سرمه ای پلیسه و روسری نخی که پشت سرش گره می زد  و مرغ کاکلی اش دمی آسوده از تقلای من برای گرفتنش روی پله ها به ما خیره می شد. *ظواله بود

دیروز با مادرم توی دالانهای قصر قدیمی راه می رفتیم. لابد حرف می زدم وقتی بوی رطوبت دیوارهای سنگی  تبدیل شد به بوی نان برنجی. همانها که از بازار گیلکها می خریدیم بعدازظهرهای تابستانهای نه سالگی...ده سالگی

مثل همین چند روز پیش که ظرف دربسته دَلار سوغاتی را باز کردم. سبز و تیز و شور. براق مثل عقیق سبز. عقیق سبز با عطر سبزی های محلی. عطر همان باغچه هایی که از رویشان می پریدم سالهای چستی و چابکی.

ماهی شور را مثل یک اثر هنری بریده و در کاسه سفالی گذاشته روی بخار برنج . پیچ جاده رشت-انزلی. صدای خش دار فروشنده های سرخ رو. تورهای آویزان منتظر طعمه و صیاد. و بوها... بوها

من در بوها زندگی می کنم. در بوها می روم به صبح ها و ظواله ها و عصرها و شب ها و خواب ها.... آدمهای رفته هم در عطرهای شناور باز می گردند و به سر دلتنگی من دست می کشند...دست می کشند 

*بعداظهر داغ را گویند در گویش گیلگ