*انگار که نیستی چو هستی خوش باش

از خوشحالیهایتان زیاد بنویسید. زیاد بنویسید تا زیاد بشوند. به سادگی باورکردن ''پولت را نشمر که کم نشود'' های روزگار کودکی. زمان گذشت و بزرگ شدی و سال خوردی و حتا شک کردی که لابد کسی میخواسته به عمد حساب پولت دست خودت نباشد. زمان گذشت و بزرگ شدی و سال خوردی و فهمیدی کسی که هرگز  ندانسته  چی داشته و چی نداشته جای شکر و شکایت ندارد دیگر. و این مثل عکسش است: از خوشحالیهایتان زیاد بنویسید هر چند که کوچک و ناچیز و نپاینده. زیاد بنویسید که زیاد بشوند. از هر سو که بخواهی نگاهش کنی, غمگین بودن رشکی نمیطلبد. چه کودک باشی، چه دیگر کودک نباشی.

*از خیام است