*دارم واگنم را رنگ می کنم

خش صدای محمد زارع  آن هم در پاییز، با همین تک آهنگ برای من بس است : رو در و دیوار این شهر، همه اش از تو یادگاره ....

اما برخلاف همیشۀ وقتهای گوش دادن بهش؛ به طرز کودکانه ای خوبم. در این بعد از ظهر دلگیر وسط هفته که همه شهر تعطیل است و این آفتاب کم رنگ راه به جایی نمی برد؛ من اما خوبم. حتی توی خواب. حتی وقت های سختِ کار. حتی وقتی در جواب سوال : "این روزا ناهارا چی میخوری ؟"  گفتم "غذاهای آماده بدمزه".حتی وقت دیدن عکسهای جدید آن دختره که بدون اینکه مرا بشناسد دوستش ندارم. حتی وقتی شارژ تلفن و اینترنتم در بدترین زمان ممکن تمام شد. حتی وقتی در یک مورد خاص مهمی جواب شنیدم " نمی شود".  از اینکه برای هفته های بعد یخچال و فریزرم خرید نمی کنم خوشم. از اینکه به سرمای هفته بعد این شهر فکر نمی کنم خوشم. از اینکه اسکایپ نخواهم داشت خوشم. از اینکه هنوز از پاییز باقی است و من توی کوله ام حملش می کنم خوشم. سرخوشم. دارم می روم خانه. خانه اولم. خانه ای که مرا هر جور که باشم دوست دارد.. خانه ای که همه گناهان مرا می بخشد. خانه ای که شاهد همه اتفاقات مهم عمر من بوده. خوبهایش. بدهایش. خانه ای که خوب می شود آنجا حال بد دلم. دارم می روم خانه. بعد از دو سال. و تو چه می دانی که دو سال برای من یعنی چقدر ... یعنی چه روزهایی. یعنی چه شبهایی...* شد شهر هیاهو این سینه من ...و تو چه می دانی؟

هر یک خرده ریزی که جا برایش پیدا می کنم توی این چمدان صبور؛ رنگ جدیدی روی واگن من است. با این واگن کوچک رنگی ام دارم می روم خانه. مثل یک بچه مدرسه ای که خیلی عادی از مسیر هر روزه اش می رود خانه. فرقش اینبار اما این است که انگار مدت مدیدی در خیابانهای طویل و پرهیاهوی دم دمهای غروب گم شده بود. الان در راه خانه، حجم خوشی دلش در باورش نمی گنجد و خودش حتی نمی داند چرا؟ 

* رنگ زدن واگنم را از ایشان وام گرفتم.

*اکنون تو مرا، همه شوری و صدا ...