* با من یکی شو بعد از این راه ... ای ابتدا و آخر من

دلم می خواست برای دوباره داشتن هر آنچه برایم مانده سفر نکنم. دلم می خواست دستاوردهای تازه ام را از هر چه به نظر عادی و روزمره و بایسته می آید و فقط من می دانم که چه بهای گزافی داشته این داشتنشان؛ در یک کوله پشتی کوچک بگذارم و با خودم ببرم هر جا که هستم و بگذارم کنار زانویم هر کجا که می نشینم و جلوی چشمم باشند زیر هر آسمانی ... که دلم میخواست اصلا ای کاش آسمان یکی بود و زمین یک جا بود و ما انگشتمان را نمیکشیدیم به روی مربع های کم رنگ و پررنگ نقشه جغرافیا که نشان بدهیم از این خانه مان تا آن یکی خانه مان چقدر راه است . دلم می خواست برای دیدن آنچه هنوز برایم دیدنی است سفر نکنم. دلم میخواست هر وقت اراده کنم در آغوش بکشم ، بو بکشم ، لمس کنم ، حس کنم . دلم میخواست وقت و بی وقت بنشینم و با هر کسی که خانه اش را توی دلم خراب نکرده حرف بزنم . و حرف بزنم . و او حرف بزند . و او حرف بزند . از روبرو . از نزدیک . از یک فاصله که نهایتش قطر یک میز چای آشپزخانه است. دلم می خواست توی همه آشپزخانه هایی که می شناسم و دیده ام و روزی پناه گرفته ام بروم و بنشینم و شیرینی بردارم و بخندیم ... دلم میخواست برای دور هم خندیدن سفر مجبور به سفر نباشم

سفر خوب است . برای دیدن خیابانها و مجسمه ها و قصر ها و سالنهای رقص و پارکها و رهگذرهایی که هر کدام سرگذشت خودشان را دارند . سفر خوب است برای موقتی گذشتن ها. سفر خوب است برای هوای تازه و تازه کردن هوا. دلم میخواست اما برای دیدن نگاه های روشن آشنا، برای در آغوش کشیده شدن و حرف زدن و شیرینی خانگی خوردن سفر نکنم ...از جبر متنفرم. از همان خردسالی ام از اجبار متنفر بودم. دوست داشتم برای خانه رفتن ، مجبور به سفر نباشم . دوست داشتم خانه یک جایی بود وسط همین کوچه پایینی ... که گیلاسهای درختی اش دارند سرخ می شوند ...

راست گفتی آقای فرخزاد ... راست گفتی ..." سوت ترَن آواز تلخیست، کز ارتعاشش می شوم سست ... با آن چگونه می توان زیست ... در آن چه چیزی می توان جُست" ؟

لینک دانلود و متن ترانه از اینجا ... ترانه ای که بی توقف ادامه دارد زیر این سقف*