someone like you

یک چیزی توی ذهنم هست که می دانم چیست اما نمی دانم چه جوری باید بنویسمش که تغییر نکند در معنی ... برای خودم مهم است که همانی را که توی مغزم می فهمم توی جمله قالب بزنم ... کاش بشود : من فکر می کنم که وقتی دو نفر انسان توی یک عدد رابطه زندگی می کنند و در پناه آن رابطه آرام می گیرند و همانجا تغذیه می کنند و تغذیه می شوند و در همانجا نگرانی های خودشان و رنج های خودشان و عصبیت ها و دلشکستگی های خودشان را به نفع بقای رابطه تحمل می کنند، جوری در ظرف رابطه مظروف می شوند که بد و خوبش را درهم می پذیرند حتی اگر همه عالم در جهت نفی صحت کارشان بکوشد . همه عالم که هیچ ، حتی اگر خود خودشان بدانند که مثلا بدی ها دارد به خوبی ها می چربد ولی باز ادامه می دهند . یک چیزی هست که شما اسمش را بگذار عادت ، عشق ، احتیاج ، مهر ...هر چه ... باعث این ادامه دادن است. این تازه در حالت خیلی با کلاسش است وگرنه که عامل بازدارنده قطع رابطه اگر فرد سوم ( مثلا بچه آن دو نفر ) یا منفعت مادی یا عرف اجتماع یا خجالت از اعلام جدایی یا دوستان مشترک یا هر چیز دیگر باشد که اصل کار خودش فاجعه است ... فکر من اما این است . در شرایطی چنین؛ آدم داخل رابطه می ماند و از خوبیهایش می خندد و با بدیهایش گریه می کند و خیر خود را توی همین می بیند . زندگیش همینجا رقم می خورد. سرنوشتش اصلا از همینجا و در همینجا نوشته است. با آدم مقابلش عمر می کند و کنار می آید و پیر می شود. خب ؟ این تا اینجا. اما حالا این وسط پیش می آید که این با هم پیر شدن اتفاق نیفتد . یکی از دو طرف برود ، بمیرد ، خیانت کند ، خسته شود ، هر چه ... بعد برای آن یکی به ترتیب پیش می آید : شوک - دوره انکار - پذیرش- عزاداری - بازگشت - عزا داری و بعد ادامه زندگی... تا اینجایش سیر طبیعی است و درست . یک حرفی دائما اما بعدش بین ما آدمها تکرار می شود : اصلا صلاح در همین بود / چه بهتر که نشد / چقدر شانس آوردم / چقدر خر بودم / .... اینجا دقیقا نکته من است . با اینجای کار مشکل دارم. چون معتقدم این خِرد ، پختگی ، نگاه شخص سومی و از راه دور به ماجرا، این تشخیص صلاح و خیر بعد از وقوع فاجعه ؛ در غیاب رابطه و فرد مقابل اتفاق می افتد در حالیکه اگر رابطه دوام می داشت هرگز اتمامش را نمی گفتیم "خیر" ، "بهتر" ، "صلاح" ... دقیقا چون تمام شده و دست گربه از گوشت کوتاه شده الان نوبت دیدن بدی ها و مضراتش است در حالیکه این طرز فکر هرگز در صورت دوام رابطه مجال ایجاد ندارد ... کمتر کسی هست که بعدش هم بگوید : حیف شد ... اکثریت بعد از دوره عزاداری ختم عشق، می رسند به جایی که هی بدی های رابطه و آدمشان پررنگ ترتوی چشمشان فرو می شود جوری که اصلا به خودشان می گویند : رَستم از این رنج ... . راستش این رستن در نظرم بد نیست اصلا . کمک می کند به گذر از آتش رنج. اما در ذاتش، فرم کاذبی از غیظ است که آدم توی دلش دارد از اینکه می بیند نشد و نرسید و بعد می گوید چه بهتر ... اما واقع بینانه از بیرون : سه ماه قبل از اتمام رابطه هرگزبه قطعیت نمی گفت که بهتر است که تمام بشود . میخواهم بگویم که تمام شدن آنچه بخشی از ما تویش هست ، این شکلی نیست به خیر و صلاح باقی زندگی ما بوده. چون هر رابطه ای خیر ها و شر های خودش را دارد شک ندارم ... اما هر بار که توپی را از کودکی به زود بگیری، وقتی گریه هایش را کرد می رود سراغ یک توپ دیگر ... و جوری سرگرم بازی می شود که فکر می کند این توپ از جدید از قبلی بهتر است ... و برای شما دلیل می آورد ... در حالیکه اگر مزاحم توپ بازی اش نمی شدید ، لکه رنگ یا زدگی بغل درز یا کم باد بودن توپش را نمی دید چه برسد که بخواهد شکایت کند ... به نظرم توپ ها همه گردند ... هیچ توپی از آن یکی توپ تر نیست. بستگی دارد که چقدر گرم بازی هستی