از پاییز و عاشقانه ای که هست اما نه زیر سقف من

پاییز شد . من همیشه کلی حرف داشتم با این فصل . من در دل پاییز دنیا آمدم . در دل پاییز برای اولین بار دلم لرزید . جایی در دل همین فصل زن شدم . جایی در دل همین فصل سپید پوشیدم . توی همین فصل بود که ساز به دست گرفتم . روی یک نقطه ای از پاییز ایستادم و داد زدم و صدایم پیچید . بچه شدم . طفلی در رحم مانده شدم بند ناف به دهان . توی همین فصل بود که اندکی مردم ، توی یک اتاق تنها ، در یک هتل نیمه تاریک دلگیر محزون . توی همین فصل بود که گفتند : نه ، شنیدم : نه . توی همین فصل بود که تنها ماندم . توی همین فصل بود که تصمیم گرفتم ، لباس پوشیدم و رفتم توی میدان .
پاییز شد . من حرف عاشقانه ندارم برای این فصل . من شوق پر زدن ندارم از جایی به جایی بال به بال پرنده های کوچنده . من میل به رفتن ندارم . عاشقی هایم را ، پر زدنهایم را و رفتنم را کرده ام ، زده ام ، رفته ام . توی دلم گاهی که مثل امروز بیمارم و رنجورم و به تب خفیف دیگری می خوابم تا صبحی دیگر ، توی دلم در چنین روزهایی ، به خودم می گویم شاید نباید آن همه عمق می گرفت زندگی من در روزهایی که جای زیادی برای شنا کردن نداشتند . این " شاید نباید " از این روست که می ترسم گاهی . می ترسم هر گز کسی را از ته ته روحم دوست نداشته باشم دیگر . می ترسم دیگر سرم به سودایی به خواب نرود ، از شوق کوچکی از خواب نپرد . شادی روزهای شادم برای من در همان روز تمام می شود . غمناکی روزهای خاکستریم به شبی بند است و خواب می ربایدش . دیگر بهانه متوالی ای نیست برای فکر کردن و چون میل داشتنش هم پررنگ نیست ، می ترسم که باشم همینجور . می ترسم این منی که هست ، خو کند به اینچنینی .
پاییز شد . به وبلاگ نارنجی متروکم سر زدم . آدمی و آدمهایی که تویش جا ماندند را خواندم قدری . به فضا و هوایش ، به آنچه که بودم و آنچه که ماند از آن بودن ، سر زدم . دست نکشیدم روی خاکش اما ، تازه اش نکردم ، چون قرار نیست تغییر کند . متروک یعنی دیگر سراغش نرو ، بگذار زیر غبار بماند و به گذر ایام پوزخند بزند .
پاییز شد . پاییز ولیعصر تهران می خواهد و کفشهای کتانی و کوله سبک . پاییز دربند می خواهد و چراغ زنبوری . پاییز جاده سراوان می خواهد و پدرم که پشت فرمان پرتقال پوست می کند با کف دست . پاییز ، آدمهایی را می خواهد که صبح خودشان را بزنند به بی خبری و شب همه بیایند دم خانه که : تولدت مبارک . پاییز دوربین مرا می خواهد که از سبزینه های سمج لای هزار زرد و سرخ عکس بگیرد . پاییز راه رفتن می خواهد و راه رفتن می خواهد و راه رفتن می خواهد و غروب . پاییز شوق رسیدن به خانه می خواهد و آدمی که منتظر تماس توست . اینها را من امسال ندارم . دلتنگم ؟ ببین من فقط برای پاییز دلتنگم . ابژه های عااشقانه توی دلش دیگر مرا اغوا نمی کنند و من می ترسم از عشق که نه ، از آنچه بر سرش آمد توی دل فصل محبوبم ، روئین تن شده باشم ...