گپ

  سلام دوستان

من از سال ۲۰۰۹ در این فضا می نویسم خیلیهاتان میدانید. پیش‌تر در جاهای دیگری می نوشتم و بعضی از شما از همان‌وقت به من پیوسته اید. عمریست. مایه‌ مسرت من است.

شما شاهد روزها و شبهای زندگی من در ایران؛ زندگیم در مهاجرت، کوچ، دلتنگیها، وصال، خشم و شادی، درس خواندن، شکست و موفقیت، عشق و دل‌شکستگیها، ازدواج، آمدن فرزند، ارتقای شغل، ناامیدیها و تلاشها، مادر بودنم، سوگ و فراق و خداحافظی های من بوده اید. خلاصه کنم: شاهد اشکها و لبخندهای من.

در کامنتها، ایمیلهای خصوصی، پانوشته مطالبم که برایم فرستاده اید؛ شما هم با من حرف زده اید یا هیچ نگفته اید و در سکوت خوانده اید و رفته اید تا بار بعد.

اول

از همراهی و رفاقت شما مغرور و ممنونم. خیلی زیاد.

و آخر

نوشته های اینجا برای فضای اینستاگرام و کپشن عکسهای خصوصی و عمومی نیست. من اینستاگرام خصوصی و بسته ای دارم و حتی در همانجا به نوشته ای که اینجا می نویسم ارجاع نمیدهم. حال من در آنجا با حال من در اینجا بسیار متفاوت است. نوشته های اینجا در وهله اول  مال همین جا و گفت ِمن و شنید ِشماست. یا مال فضایی است که  دغدغه آدمها  صرفا ادبیات فارسی است نه تماشای عکس از غذا و سفر و گوشواره و کفش. به همین دلیل اگر بختیار بودم و مطلبی را دوست داشتید که جای دیگر داشته باشید، لطفا ماخذ و منبع بدهید. نه که من دو سه سال بعدش ببینم مطلبی را که در لحظاتی حاصل رنج و غم عظیمم بوده؛ یا از دل شعفی شخصی برآمده و کلمه شده؛ پای یک عکس نامربوط به من و احوال من باشد بدون آنکه ذکر شود از کجا آمده و گوینده شخص دیگر و احوالش حال دیگریست.

ممنونم که رعایت میکنید

جانتان ساق