یه آدمهائی هستند که نسبت به هیچ اتفاق خاصی هیچ موضع خاصی ندارن. کلا در حالت ''به من چه'' به سر میبرن و اتفاقات رو با مقدار جوشیدن سر سگ توی دیگشون  اسکن میکنن و در موارد عدم منفعت خاص و چرب بودن نتیجه، رهگذران ابدی از کنار حوادث و باقی آدمها هستن. اینها معمولن اگه بعد از هرگز، یک آبجکش و نظر و ایده ای هم داشته باشن، به یک زمزمه ترسخورده ضعیف و یواش بسنده میکنن. از فرهنگ لایک در سکوت نهایت استفاده رو بلدن
یه آدمهائی هستند که نسبت به هر اتفاق خاص و عامی، بالاخره و تحت هر شرایطی یک نظر و عقیده ای دارن. مهم نیست که چی شد که اینجوری شد یا چقدر از چی بلد بودن یا چقدر در شرایط مشابه قرارداشتن که شایسته اشون کنه برای بسیار صحبت کردن. در هر حالتی  نقش مغز مرکزی هر اجتماعی رو بازی میکنن و حتا اگه امروز مقابل اتفاقی ساکت باشن، اما فرداش رو دیگه به هیچ عنوان نمیتونن با همون فرمون ادامه بدن چون کل سیستمشون بر اساس حرف زدن و نظر دادن طراحی شده
از هر دو گروه گریزونم. خسته و کلافه ام میکنن. اصلن به نظرم بهشت جائی هست که ما مجبور به تحمل نباشیم. حالا تحمل هر کی