اکککککهی

این خودش یک جور بدبختی به حساب میاید که آدم هر چه بیشتر با یکی چای میخورد توقعش از مطلوب بودن کیفیت دفعات بعدی چای خوردن بالاتر میرود . بله که بدبختی است چون صعودی شدن نمودار سطح توقع دست خود انسان نیست و گویا توی ذاتش گذشته اند که اگر چهار بار از در دوستی واردش کردند و بردند روی مبل نشاندند و خودش نکرد جز محبت و گویا که ندیده جز محبت و درک شدگی و عزیز بودگی و به یاد آورده شدگی و مورد دلتنگی واقع شدگی، فکر کند بار پنجم هم همان است یا حتا بهتر از آن است و هیچ بادی کل مجموعه را تکان نمیدهد و بر سر ایمان خویش نمی لرزاند ... انسان این بدبختی را دارد که در همه مراحل زندگی انسانی خویش به طور غمگین کننده ای به دنبال رفیق گرمابه گلستان میگردد و گاهی هم میگوید این یکی دیگر تهش باد نمیدهد که خوب گویا همیشه میدهد فقط عمق کافی برای شنا و فرصت مقتضی لازم است . آ ا ا ا ه که معلوم نیست تحت چه قانون آبکی ای چنین تصوری از واقعی بودگی و ابدیت داشتگی روابط انسانی به ذهن انسان خطور میکند و سبب میشود که در بار پنجم چای خوردنها و برای بارهای صدم در زندگی، تمام رخ بخورد توی دیوار و به خود بگوید : تو چرا آدم نمیشوی خب؟