*

توی راه برگشت از شمال به تهران ، توی اتوموبیل گرم سه تایی پرتقال می خوردیم وبرفهای بیرون را نگاه می کردیم و دیمایس می خواند . گردنه کوهین جای بدی بود . بوران بود . آهسته می رفتیم . کنار جاده یک مرد دیدم که به گمانم اعتیاد چهره اش را از بین برده بود . زانو زده بود با چشمهای سرخ . من را نگاه کرد .خیره خیره . خیلی ترسناک به زعم من . من نگاهش کردم . و ترسیدم . خیلی . و به جلویم نگاه کردم که پدرم داشت حرف میزد و مادرم داشت پوستهای پرتقال را میریخت توی یک کیسه . حواسشان به من نبود ولی من فکر کردم چقدر خوب که من پشت آنها نشسته ام و توی این محفظه گرم داریم می رویم خانه و مواظب منند و مرد کنار جاده دستش به ما نمیرسد ... حال خوب آن روز ، اسم نداشت تا چند سال بعد ... تا چند سال بعد که فهمیدم حس امنیت یعنی چه و چه بهایی دارد و چه گرمایی ... گرم مثل دمای معتدل یک اتوموبیل که با سه سرنشین سرخوش از بوی پرتقال و صدای بم دیمایس دارد از جاده برفی می گذرد ...
بقیه آدمها را نمی دانم ، من اما به خاطرعزیز و دردانه بودگی ، به خاطر خیلی مهربان بودن آدم بزرگهای زندگی ام ، به خاطر اینکه خیلی دوستم داشتند ؛ خیلی دیر یاد گرفتم که امنیت و حس مراقبت شدن دایم زیر یک چتر عاطفی ، در یک سال و ماهی تمام می شود . دیر یاد گرفتم اما به سرعت ... به نظرم از یک شب تا دمدمهای صبح طول کشید که من با کل دنیا به تنهایی مواجه شوم و خب این قدری بیش از حد تصورم هولناک بود ... اینکه خیلی دیر ولی به سرعت فهمیدم ما قد می کشیم و لاجرم از زیر آن چتر به بیرون رانده میشویم . چتر خردسالیها ، گنجایش قدهای بلندشده و شانه های عریض شده را که ندارد ، دارد ؟

روزی که مواجه شدم با پدیده بزرگسالی ، روزی که دیدم غمهای خیلی بزرگ من دیگر فقط می توانند مسبب غمهای خیلی بزرگ آدم بزرگهای زمان خردسالی من بشوند و دیگر از کسی کاری برای رفعشان بند نمی آید ، روزی که دیدم دیگر منم و این دنیا ، روزی که خودم دست زدم روی شانه ام که " هی رفیق ، بی خیال " ، روزی که اتاق کودکیهایم را ترک کردم و گشتم پی باقی زندگیم که به نظرم جایی گیر کرده بود توی یک جاده برفزده و لغزنده ، روزی که خودم دست گذاشتم روی پیشانی تب دارم و دیدم که به هر شکلی هست باید خودم تیماردار خودم باشم و پرستار و مادر ؛ که دیگر گلوی باد کرده و دردناک من بهانه خوبی نیست برای روی کاناپه دراز کشیدن و مراقبت شدن و کارتون دیدن ، روزی که دیدم دیگر این خودمم که باید از خودم مواظبت کنم و نمی توانم شکایت آدمها و اخمها و تیرگیها را ببرم به کسی که قدش از من بلندتر است و حتمن می تواند که مثل همیشه مشکلات مرا حل کند ، روزی که دیدم برای پر کردن یخچالم ، داشتن نان گرم و تعویض لامپ سوخته و بستن چمدان و کشیدن همین اسباب مختصر زندگیم به یک جای دیگر خودمم و خودم ، روزی که دیدم باید خودم مواظب امنیت، لبخند ، دلتنگی ، تیرگی ، زخم و رنگ زندگیم باشم چون همه آدمهای این دنیا دارند زندگی خودشان را و روزهای خودشان را و سهل و سخت خودشان را سپری می کنند ... آن روز یک حس گسی آمد توی کامم ... گس بودنش به خاطر این بود که خیلی وقت از وقوعش می گذشته و من فقط به واژه در نیاورده بودمش ، تعریفش نکرده بودم در عین پذیرش بی چون و چرا . شاید هم به خاطر این بود که معتقدم همه یک شبه بزرگ نمی شوند . همه از یک راه عبور نمی کنند ، زندگی برای همه یک جور نسخه نمی پیچد و به حتم ورژنهای آسانتر و دوست داشتنی تری هم هستند ... .

من غمگین نیستم به خاطرش . روی حرف خودم هستم . مقایسه دو انسان که هر یک برآیندی از مجموع حوادث و رویاها و نوع رویاروییشان با حوادث و رویاهایند کار درستی نیست . چه جای شکر و شکایت ... نوشته بودم قبلا ... گفته بودم قبلا ... هر آدمی سرنوشت خودش را دارد . هر آدمی با ستاره خودش سفر می کند . خوب ، اینی که توی پنجره من است هم این شکلی شد ...