یک معجزه بفرست

من امروز فراتر از حد تصورم ترسیدم ودلم معجزه خواست ... من امروز بعد از مدتها نذر کردم ... یک نذر برای خود نذر

دیشب موقع خواب ، خوب نبودم . حس بد خستگی داشتم . حس بد دلشکستگی ، حس مراقبت نشدگی ، فهمیده نشدن داشتم ... . دیشب خسته بودم و خوابم نمی برد . صبح هم خسته بودم . حواسم که همیشه پرت هست ، امروز اصلا حواس نداشتم به کل . و امروز یک روز خیلی مهم بود . امروز برای اولین بار به اعضای آزمایشگاه معرفی میشدم . رسمن با همه آشنا میشدم ، دست می دادم ، لبخند میزدم و پاسخ می دادم که قرار است دقیقن در کنارشان چه کاری کنم . میز کارم و صندلیم و کامپیوترم را تحویل می گرفتم . به وسائلم برچسب میزدم و اسمم را رویشان می نوشتم . امروز باید کارت دسترسی به همه نقاط ساختمان را هم می گرفتم . کلید هوشمندی می گرفتم که وقتی توی دستم می گذاشتندش، همزمان انگار که برای یک بچه دوازده ساله درس علوم توضیح می دهند بهم می گفتند که اگر گم بشود من و استاد راهنمایم شدیدن به دردسر می افتیم و این دردسر چقدر شدید و بد خواهد بود ... داشتند می گفتند که این کارتها درهای اتاقهایی را باز می کنند که حساسترین دستگاههای دپارتمان آنجا نگهداری می شوند . نمونه های کمیاب ژنتیکی از سراسر دنیا به دقت در آنجا محافظت می شوند . وقتی قیمت یکی از دستگاهها را پرسیدم ، سرم سوت کشید ... . داشتم برگه ها را تند تند امضا می کردم و متصدی کارتها تند تند قوانین را برایم توضیح می داد . استادم و دستیارش کنارم ایستاده بودند . من حتی دیدم که استادم برگشت و به خانم متصدی خیلی تذکر دهنده گفت : " اینقدر توضیح نده مارتا ، خودش خیلی دقیق است ، می داند ، ما را خلاص کن برویم " ...

باقی روز را از کتابخانه و دفتر مدیریت و یک دپارتمان دیگر تا آن سر شهر رفتم . چند بار مجبور شدم بروم داخل یک کتابخانه ای ایمیل بنویسم به یک جاهایی . چند نفر از دوستانم را دیدم ، وقت ناهار هم نداشتم ... . فکر کردم می روم ورزش . یک کمی می دوم . حالم بهتر می شود ... راه می رفتم و توی راه با خودم یک حرفهایی میزدم که دلم میخواست دیشب بگویمشان . پریشب هم بگویمشان ... . توی راه به خودم می گفتم وقتی حرفها اینقدر می توانند به یکی ؛ به من ، صدمه بزنند ، یعنی من هنوز به قدر کافی بزرگ نشده ام . یعنی من هم می توانم با کلام صدمه وارد کنم ؟ یعنی میتوانم؟ مجازم ؟ امتحان کنم ؟ و راه می رفتم ... در ورودی سالن ورزش ، خواستم کارت عضویتم را در بیاورم وبکشم توی دستگاه ... که دیدم نیست . کارت ورزشم می بایست داخل یک کیف قرمز رنگ کوچک می بود همراه باقی کارتهای شناسایی دانشگاه و آزمایشگاه و کتابخانه و کلوپ دانشجویی ام و کلید خانه ام . همراه همه آنچه هم که امروز به من تحویل شده بود و برایش چندین برگه امضا از من گرفته بودند ، همه چیزهایی که مرا به زمین این روزها وصل میکند... نبود ... کیفم هیچ جا نبود . من احساس کردم از یک بلندی دارم پرت می شوم ...آرام ... آرام

از سالن دویده بودم بیرون . داشتم فکر می کردم که از کجا به کجا بروم . زمین یخ زده بود . نمیشد تند راه بروم . نمیشد هم تاکسی خبر کنم یا اتوبوس بگیرم چون فکر می کردم اگر توی راه کیفم را انداخته باشم ، باید همه راه را بگردم . هر جایی که رفته بودم . هر دری را که باز و بسته کرده بودم . دو جایی که قهوه گرفته بودم . اتاق مدیر ، اتاق معاونش ، سالن پروژه . بروم دپارتمان آن طرف شهر . از تمام راه پله ها بروم و از تک تک آدمها بپرسم یک کیف قرمز کوچک ؟ یک کیف قرمز ؟؟

توی راه به هر چیز قرمزی واکنش عصبی نشان می دادم . از یک پاکت قرمز که روی برفها افتاده بود ، تا قلاده قرمز سگی که صاحبش داشت می کشید ... اینجا کلید سازی و تعمیر قفل و اینجور چیزها که توی ایران خیلی پیش پا افتاده است نداریم . اگر کلید خانه گم بشود ، به خصوص اگر در ورودی مشترک داشته باشد برای امنیت ، کل کلیدها را تعویض می کنند و خسارت بی حواسی و کم توجهیتان به قیمت گزافی گرفته می شود . کارتهای عضویت ،معمولا مجانی ولی هوشمندند . برای شخص شما صادر میشوند . اگر گمشان بکنید خیلی وقتها هزینه صدور دوباره چیزی است که معمولا کسی سراغش نمی رود . یک حساب سرانگشتی کردم و دیدم قیمت کارتهایی و کلیدهایی که از دست داده ام حدود دو هزار دلاری می شود . هزینه آبروی رفته ام اما ، آن هم درست در اولین روز معارفه ام ، نمی دانستم اصلا جبران کردنی است یا نه ؟ خانه که نمی شد بروم ، چون کلید نداشتم . تصور می کردم که هراسان میرسم به دفتر استادم ... که صبحش ضامنم شده بود برای گرفتن کارتها ... من توضیح می دهم ... و او مرا نگاه می کند ... و بعدش را نمی توانستم تصور کنم اصلا ... همانجا یاد دیشب افتادم . یاد امروز . یاد اینکه کلام چه نفوذی دارد .. چه نفوذ غریبی ... دیندارانش که می گویند دنیا اصلا روی کلمه ساخته شد ... * همانا خدایی است که چون به چيزى اراده کند، همین بس كه مى‏گويد باش ! پس موجود مى‏شود " ... من دیندار نیستم ولی به نفوذ کلام در جسم معتقدم . به توان تخریب و زایشی که در بطن هر کلمه خوابیده . به قدرت کلام معتقدم ....

از نگرانی ، تقریبا دیوانه میشدم و راه می رفتم و به نفوذ کلام فکر می کردم و به اینکه امشب کجا باید بخوابم ... موجهای توی بدنم شبیه همان عصر توی ایران بود که اتومبیل سه روز از کمپانی در آمده را انداخته بودم توی بزرگراه و سرویس دبیرستان پسرانه کوبانده بود به سمت راست ماشین . پسرخاله ام کنار دستم بود . من کم سال تر از آنی بودم که به خودم مسلط باشم و سکته نکنم . او بچه تر از آنی بود که مرا مقابل آزار دهها چشم گرسنه و زبان هرزه آن همه نوجوانی که وجشیانه از در و دیوار ماشین آویزان شده بودند و به در و پنجره مشت می زدند که مرا بیشتر بترسانند محافظت کند . ماشین پلیس آمد و واکنش خاصی نشان نداد اول . ولی یک افسر میانسالی بود که فقط حالم را فهمید . من را از مهلکه برد داخل کیوسک نگهبانی پلیس . گفت یک دختر دارم سن تو . هنوز خیلی کم تجربه ای برای این خیابانها و آدمهاش ... آن روز ، بعد از تصادف خانه مادربزرگم اولین جایی بود که رفته بودم . همه منتظر نشسته بودند که سرزنشم کنند و نگرانم باشند و نظرشان را راجع به بی دقتیم بهم بگویند و صد بار بپرسند که حالمان چطور است و کجایمان به چی خورده ؟ که مادر بزرگم آمد وسط و اصلا نگذاشت که کسی با من حرف بزند . با یک صدای بلند وخیلی جدی که ازش بسیار بعید بود رو کرده بود به بقیه که " گل گاوزبان دم کنید برایش ، فوری . نبات هم حل کنید تویش . یک کم بگذارید به حال خودش باشد" ... ودر سالن نیمه تاریکش را بسته بود که من ساکت بنشینم و قلبم آرام بگیرد . خدا می داند که من به هیچ چیزی بیش از یک لیوان گل گاو زبان و نبات احتیاج نداشتم در آن لحظه از دنیا ... حال امروزم ، آنجور که می رفتم وسط یخها و سنگریزه ها ، و نمی دانستم از کجا به کجا بروم ، مثل آن عصر تصادف بود ... خیلی بی تجربه بودم برای امروز ...

اولین دری که باز کردم ، قبلش یک حرفی با خودم زدم . به خودم گفتم کیفم را پیدا کنم ، یا نکنم ، نذرم همین است . طعم تلخ آبروی رفته ام هر چه که باشد ، نذر می کنم که فلان کار را کنم ، اصلا برای خود نذرش . که هستی یک آدم چه قدر راحت می تواند زیر و رو بشود یکهو ... این نذر برای اینکه یادم میرود یک آدمی که منم ، و آدمهایی که سر و کارشان با من است ، مایی که با کلام می توانیم هم را بخراشیم و بنوازیم ، اینقدر بی دفاع هستیم و خودمان خبر نداریم . کیفم چه پیدا بشود ، چه نشود و من روزهای سخت زیادی جلویم داشته باشم مهم نیست ... نذرم سر جایش . بعد رفتم داخل . بعد یادم هست که خانم مسنی از پشت میزش داشت به من گوش می داد که خیلی نگاه مهربانی داشت . که من حرفم را تمام کردم . که او گفت " البته که کیفت قرمز است " و من دوباره داشتم سقوط می کردم ... ولی این بار روی یک عالمه کلاف پنبه ، روی آب دریاچه ، روی خرواری از پر ... از اتاق پشت دفترش ، کیفم را روی دست گرفته بود و می آورد . شنیدم که هی می گفت "چقدر خوشحالم که می بینمت چون دقیقن می دانم گم شدن این با آن همه کارت یعنی چی ... . " من ترسخورده تر از ان بودم که بغلش کنم . تقریبا می گریستم و چیزهایی می گفتم مثل ممنونم ولی او فقط می خندید ... کیف به دست برمی گشتم از کنار میزها که یک مرد جوان هندی ، صدایم کرد . پرسید که کیف مال من بوده ؟ گفت که کنار یک کامپیوتر مانده بود . گفت که تا زیپش را باز کرده گفته ای وای ... ای وای به صاحب بیچاره اش ... خیلی هم نگذاشت تشکر کنم ...می گفت هر کسی بود همین کار را می کرد ... و من فکر میکنم شاید هم هر کسی این کار را نمی کرد ... ولی چه خوب که چنین آدمی توی امروز من بوده ...


آمدم خانه . کلید داشتم ! می توانستم بیایم و به یک فنجان قهوه فکر کنم . و به حرفهای دیشب و امروزم و فردایم . و به شنیده هایم . و به بی رحم بودن دنیا . که گاهی انگار نشانمان می دهد لازم داریم به جبران اینهمه بی رحمی خودش ، خودمان با هم کمی مهربانتر باشیم !!

آمده ام خانه . دارم اینها را می نویسم . یک ای میل هم داشتم از کتابخانه . برایم نوشته بودند که کیفت اینجاست خانم . تا هر وقتی که خودت بیایی و تحویلش بگیری جایش امن است ... . یاد سالن خانه مادربزرگم افتادم . احساس امنیت می کنم . فقط گل گاوزبان ندارم اینجا...

*انمّا امره اذا اراد شيئا ان يقول له کن فيکون "