زیر عکسی از گوگوش که رو به دوربین، زیبا خندیده درحالیکه شلوار جین نیلی خوشرنگی هماهنگ با کلاه بره چرم قهوه ای به تن دارد، دهها کاربر فارسی زبان ضمن ادای دین به انواع فحشهای جنسی جهان، پیشنهاد کرده اند که پیرزن جلف دست از این سبکسری ها بردارد و برود در خانه اش بنشیند. حتی چند نفر خیلی پیگیرتر، طی چند پیام جوری روی این «الان باید به مردنت فکرکنی» تاکید کرده اند، انگار منتظر بودند گوگوش در عکس بعدی ( اگر هنوز از ترس نمرده باشد) کنار کفن و شمع و بشقاب حلوا در حال استغاثه و گریه کپشن بنویسد: خودم خودم را خفه میکنم امشب، تقدیم به شما عزیزان.
حالا گوگوش که گوگوش است و کلا جوری زیسته که عملا نشان داده حرف و عقیده مردم به جاییش نیست. اما واقعا این اقبال عمومی به جبر جوان ماندن از کجا آمده؟ طوری که جوانی مجوز انتخاب پوشش و مدل مو و رنگ و شغل و سانت پهنای لبخند یک انسان باشد و هر دهه افزوده بر عدد عمر باید مساوی باشد با نخواستن، کناره گیری و کاستن و کمرنگ بودن؟ لابد هم خویشفرما و داوطلبانه و هر چه زودتر بهتر که نشانگر آدم محترم جاسنگین آدابدان باشد؟ این مناسبات دست و پاگیر، زاده کدام مغز فلک زده ای بود از آن آغاز کار که اینجور هم دامن‌گیر شد؟ اینجور که حتی آدم نوجوانش را وا می دارد به کسی که صرفا چند دهه قبلش دنیا آمده و همچنان پرانرژی و زنده و پویاست بگوید جلف! و برایش خانه نشینی و مرگ تدریجی تجویز کند.
اصلا چرا کسی که پنجاه را رد کرده مجبور است از خواب بیدار شود؟ ته ته ماجرا مگر چند سال است که اگر یکی در شصت سالگی دلش عاشقی خواست حال سی ساله ها بد بشود؟ که گفته رنگ سرخ و نارنجی فقط برازنده صورتهای بدون چروک باشد؟ هیچ زن هفتاد ساله ای نباید برای تشویق تیم بسکتبال مورد علاقه اش سوت بزند؟ چه چیزی واقعا این وسط جلف و ناجور است؟ چرا مرد موسپیدی که رقص دوست داشته باشد باید مایه تعجب یا رقت قلب دیگری بشود؟ یا در بهترین حالت با دیدن دستهای چروک خورده ای که بادقت مانیکور شده اند بگویند آخی، ای جان! خب چرا جریان زندگی و گذر عمر عادی نیست که تابع سن با شاخص فعالیت، شیمی بدن و سوزاندن کالری متضاد هم باشند؟ ای جان برای چی؟ اگر یک آدم بیست و چهار ساله برود کلاس زبان چینی یا تنیس کسی می گوید ای جان! آخی؟ فرقش با هفتاد ساله در چیست که یک «آخی» باید بیاید کنارش؟
آیا باور عمومی جهان اینست که کاری که تیلرسوئیفت روی صحنه میکند باید برای مدونا ممنوع باشد؟ خب اینجور نیست. همین دو سال پیش به گروه آبا برای اجرای کنسرت پیشنهاد دستمزدی بالای چهارمیلیارد دلار دادند. پس جهان آن بیرون؛ بیرون از این انقیاد خسته کننده ما، مشتاق دیدار و شنیدن چهار نفریست که امروز بین هفتاد تا هفتاد و پنج سال سن دارند و دقیقا به خاطر معرفی ژانر متفاوتی از موزیک و گریم و اکت، بعد اینهمه سال سکوت هنوز با منت و خواهش ازشان «حضور» می خواهد.
به نظر من یک دست نامرئی روح آدمهای این دیار را به طرز غریبی به فرسودگی رسانده. ننوشتم به کهنسالی کشانده چون کهنسالی ایکس با ایگرگ برابر نیست. از آنجایی که هر کسی در اوج جوانی است هم لزوما زنده به زندگی نیست و چه بسا همه عمر دارد جلف را از باوقار جدا میکند!
