Never say goodbye if you still want to try*

خیلی اتفاقی دقتم جلب شد روی وقتهای خداحافظی ام. وقت بیرون رفتن از در، سوار شدن توی قطار و هواپیما، گذاشتن گوشی تلفن، زدن دکمه قرمز صفحه گوشی ...

تقریبا در همه حالی می گویم " تا زود" ...

دیدم من مدتهاست که خداحافظی نمی کنم از آدمهای نزدیک... لابد بسکه به زور خداحافظی شده ام! یا در موقعیت رفتن یا روانه کردن قرار گرفته ام...بسکه " رفتن، همیشه رفتن"  آنجور که توی ترانه هست، نبود.
گویا برای همینهاست که همیشه آخرش می گویم تا زود... لابد که اینجوری دلگرم کننده تر است و سکوت بعدش ترسناک نیست

*از گوگل فرق خداحافظی ها را پرسیدم. جوابی که داد  شد عنوان این پست 

fly bird...fly highly high

هر یک باری که نامم را روی یک بُرد و بورشوری می خوانم، هر یک باری که در یک جمع علمی درست و درمان می نشینم، هر زمانی که بابت موفقیتهای کوچکم تحسین می شوم و توجه می بینم، هر بار که همراهم  سعی می کند بدخلقی های نیمه ماهم را با یک شوخی رد کند، هر وقتی که از خانواده اش جز شعور و ادب و احترام نمی بینم، حتی همین الان که دومین نامه دعوت به کنفرانس کشوری که برایم ممنوع شده بود آمده، در همه این لحظات...

دلم میخواهد برگردم و آن دخترک ترسخورده در خود خم شده را کنج اتاق خانه پدری و خانه سین و خانه الی و خیابان ولیعصر در آغوش بگیرم و توی گوشش بگویم که ننشیند بر سر ارباب بی مروت دنیا. ننشیند. سرش را بلند کند. بالا بگیرد. اطمینانش بدهم از ته قلب که خودش یک روزی دنیای خودش را می سازد با همه بد و خوبش و مالک همه زحمت هایش می شود و صاحب اختیار و کلیددار سرنوشتش می شود و روی قله کوهی که سنگ به سنگش را پشت سرش ساخته تا جلو برود، می ایستد و از آنجا به کوتولگی فکر و تنگ بودن دنیای یک آدمی که  به روزگاری همه روزگارانش را در چنگ گرفته و تنگ کرده بود می خندد و  یک جور که صدایش بپیچد رو به همه دنیا  فریاد می زند  که ببینید من آمدم و رسیدم اینجا. خودم. نه همراه کسی و نه دنبال کسی نه و منتظر کسی و نه زهر تنهایی چشان کسی. آمدم به فاخرترین و به ترین احوال ممکن ... و بله که همزمان سر می کند توی یقه و آرام به خودش می گوید دست مریزاد...